Από την Τετάρτη 13 Ιουνίου στην Γκαλερί «Τεχνοχώρος», απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης, λειτουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση. «Λειτουργεί», γιατί πέραν του ότι αποτελεί και αυτή, όπως και παλαιότερες εκθέσεις του «Τεχνοχώρου», μια σημαντική εικαστική-ποιητική παρέμβαση
με ιδιαίτερη εμβέλεια, δεδομένου της ποιότητας των έργων που εκτίθενται, λειτουργεί και διαδραστικά . Το κεντρικό θέμα είναι τα έργα του Βασίλη Καρακατσάνη, που είναι «χάρτες», που αποτυπώνουν τον τρόπο με τον οποίο είδε ο καλλιτέχνης διάφορους Τόπους, αλλά και σχετικά έργα άλλων 19 καλλιτεχνών. Ταυτόχρονα, δύο άλλες καλλιτέχνιδες, η Μαρία Νυμφιάδη και η Λία Πέτρου, καλούν τους επισκέπτες να αποτυπώσουν την άποψή τους
για την Αθήνα –«τι σημαίνει Αθήνα για σένα ;» - με ένα σχέδιο πάνω σε μία καρτ-ποστάλ. Όλα αυτά τα σχέδια θα δημοσιοποιηθούν μέσω διαδικτύου.

Η έκθεση αυτή αποτελεί ποιητικό κάλεσμα του «Τεχνοχώρου» προς τους κατοίκους και επισκέπτες της πόλης. Πρώτα απ’ όλα ο «Τεχνοχώρος» δείχνει
να έχει κατανοήσει την «Τέχνη», όπως αυτή μεταλλάχτηκε στη νεωτερική περίοδο που διανύουμε, δείχνει να έχει κατανοήσει και τον σημερινό της ρόλο.
Η μέχρι τη νεωτερικότητα Τέχνη ερμήνευε την κάθε φορά θεώρηση του Κόσμου, στήριζε δηλαδή την κάθε φορά φιλοσοφική θέσμιση των κοινωνιών, προσφέροντας στον άνθρωπο τη δυνατότητα συμμετοχής του στο μεγάλο κοσμικό παιχνίδι, προσφέροντάς του ταυτόχρονα υπαρξιακή ταυτότητα και σιγουριά. Στους νεωτερικούς χρόνους, οι στόχοι των ανθρώπων αναπροσανατολίστηκαν, από το γενικό –το «κοινό και το κύριο των λαών» θα έλεγε ο Σολωμός- στο υποκειμενικό. Ως φυσικό επακόλουθο, η Τέχνη αναπροσανατολίστηκε σταδιακώς και αυτή, παρά του ότι οι καλλιτέχνες αντέδρασαν και εξακολουθούν να αντιδρούν (καλώς ή κακώς, δεν είναι του παρόντος). Εξακολούθησαν να επιμένουν στην αναζήτηση του Κόσμου και της Αλήθειας και αυτό μέχρι και τη λεγόμενη πρωτοπορία του ΧΧου αιώνα: όταν δεν είχαν φιλοσοφική θεμελίωση να στηριχτούν – φιλοσοφική θεμελίωση προσφερόμενη
από την κάθε φορά επίσημη διανόηση, π.χ. Einstein, κβαντική φυσική, κ.λ.π- επινοούσαν μια τέτοια Αλήθεια και την πρότειναν με τα έργα τους.
Ο κύβος όμως έχει ριφθεί, ασχέτως αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την τροπή αυτή της Σκέψης. Η νέα λοιπόν Τέχνη, σκοπό έχει όχι να ερμηνεύσει κάποιες γενικές αλήθειες, αλλά να σκάψει μέσα στις υποκειμενικότητες, ανακαλύπτοντας τους τρόπους με τους οποίους ο καθένας από μας μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά της λατρείας αυτής της υποκειμενικότητας, ως της μόνης υπαρξιακής διάστασης του εαυτού του, ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας τους έμφυτους δεσμούς μας με γενικότερες αλήθειες και πραγματικότητες.

Ο Τεχνοχώρος λοιπόν κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση, με την καθοριστική συνδρομή της Μ. Νυμφιάδη και της Λ. Πέτρου (www.mousouproject.com). Μάλιστα, αυτό το ποιητικό κάλεσμα προς όλους μας, συντελείται σε ένα κομβικό και ιδιαίτερα σημαίνοντα για την Αθήνα χώρο: απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης. Λυπάμαι όμως που αυτό το γεγονός δεν έχει τύχει της δημοσιοποίησης που έπρεπε. Λυπάμαι ακόμα περισσότερο που τέτοιου είδους σημαντικές ενέργειες δεν υποστηρίζονται υλικά – ναι υλικά!, οι Κες Νυμφιάδη και Πέτρου ότι κάνουν το κάνουν με δικά τους μέσα και δεν πωλούν τίποτα. Μία στοιχειώδης υποστήριξη από πλευρά Πολιτείας, δηλαδή από πλευράς Μουσείων και κρατικών σχετικών οργανισμών, θα ήταν πολύ χρησιμότερη
από πολλές άλλες δραστηριότητές τους. Πόσο μάλλον όταν τέτοια εξαιρετικά γεγονότα συμβαίνουν σε ένα τεράστιας εμβέλειας κομβικό σημείο της Αθήνας, απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης, προσδίδοντάς του ιδιαίτερη ζωντάνια. Ανάλογα γεγονότα, με αντίστοιχους στόχους, συμβαίνουν άλλωστε σήμερα γύρω από όλα τα μεγάλα Μουσεία του κόσμου. Γι’ αυτό και αυτό το σημείωμα αποτελεί κατ’ ουσία Ανοικτή Επιστολή προς όλους
τους σχετικούς κρατικούς οργανισμούς.

Νικήτας Χιωτίνης